4 latka mijają - małe podsumowanie...

Zabawa w puzzle…

Od kiedy jestem w zakonie, czyli jakieś 13 lat, Pan Bóg dawał mi co roku mocne Słowo. Każde przeżyte rekolekcje kończyłem skrywając pomiędzy stronami Biblii parametry dziwnie brzmiących urywków świętego tekstu. Nie widziałem pomiędzy nimi żadnego logicznego związku. Tu coś z Izajasza, tam z Jeremiasza, „jak piękne są stopy tych co głoszą Dobrą Nowinę…”, „gdy pójdziesz przez wody nie zatopią cię i nie spali cię płomień…”, północy powiem oddaj, południowi nie zatrzymuj, twoje plemię przywiodę ze Wschodu…”, „pośle Cię do Ludu o niezrozumiałym języku…”, „wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i udaj się w drogę…” o co w tym chodzi ? -pytałem Boga. Pewnego dnia przyszła odpowiedź. 

razem z o. Roberto przy kościele w Mersin

Otóż niespodziewanie przyjechał do Lublina, gdzie byłem w seminarium, generał naszego zakonu brat John Corriveau i powiedział, że kapucyni włoscy potrzebują braci do Turcji!!! I to było to, ostatni element układanki, który pozwolił mi zrozumieć czego Pan pragnie ode mnie.  Ale byłem wtedy jeszcze na studiach, 4 roku wiec musiałem długo czekać, jakieś 3 lata.  W miedzy czasie dwóch naszych braci pojechało „przetrzeć szlaki” i jako ekipa ruszyli na podbój Turcji. Niestety ich misja skończyła się po 4 miesiącach. Wrócili. W naszej wspólnocie powstało przekonanie, że to jednak zły pomysł. Nie możliwe jest tam pracować i funkcjonować ze wielu względów. Trudny język, obca kultura, mało chrześcijan no i obce nam wspólnoty braci włoskich. Wydawało się, że już po wszystkim. Minął rok. Moje serce jednak mi podpowiadało, że to nie jest koniec. Ale bałem się tego „swego serca” może podpowiada mi coś złego? Może to moje urojenia? Postanowiłem ostatecznie podjąć decyzję. Akurat w naszej parafii odbywało się seminarium Odnowy w Duchu Świętym. Nigdy w czymś takim nie uczestniczyłem. Od „duchaczy” trzymałem się z daleka. Jednak tym razem prosiłem Pana by w przeciągu tych 7 tygodni dał mi odpowiedź. Kiedy zbliżał się 7 tydzień i wieczór „wylania Ducha Świętego” czekałem co się wydarzy. Szczerze mówiąc przeżyte tygodnie były tak wspaniałe, Jezus tak hojnie dawał niesamowite duchowe dary, uwielbienie przynosiło tyle wewnętrznej radości, że ostatecznie zapomniałem jaki był motyw mojego uczestnictwa w seminarium. Gdy podchodziłem do grupy animatorów pragnąłem otrzymać jakiś, „nieziemski dar” np.: czynienia cudów, albo uzdrawiania, w ostateczności może dar proroctwa)). Ale nic z tego. Animatorzy modlili się, i odpowiedzialna za grupę osoba przekazała mi tylko jedną rzecz. „Nie mamy żadnych obrazów, ani słów, tylko to jedno – On Cię posyła! – powiedziała. I wtedy wróciło wszystko. Zrozumiałem, że Jezus chce bym pojechał do Turcji. Szybko pobiegłem do mojego kierownika duchownego o. Jacka, by zapytać, czy dobrze rozumiem to co czułem w sercu i co usłyszałem tego wieczoru. O. Jacek się uśmiechnął i powiedział: Spokojnie…, poczekaj…, teraz musi ci te słowo potwierdzić Kościół. Jak to? – zapytałem. To znaczy że co?, że ma przyjechać mój przełożony i mi to samo powiedzieć? Dokładnie tak, -odpowiedział o. Jacek. Trochę załamany zszedłem do naszego zakonnego refektarza na kolację. Nawet nie zauważyłem, że mieliśmy gościa. 

o. Prowincjał Sławomir Siczek i my

Odwiedził nas prowincjał, czyli mój przełożony!!! Po kolacji poprosił mnie o rozmowę i zadał jedno pytanie. Jedziesz?! – zapytał, Gdzie? – spytałem zdziwiony. No do Turcji!? – odrzekł. Oczywiście, że tak! – byłem pełen radości. Pan potwierdził Słowo.

Pierwsza krew…

I tak 16 listopada 2007 wieczorem wylądowaliśmy w Izmirze.  Razem z moim współbratem br. Pawłem Szymalą rozpoczęliśmy na nowo obecność Braci Mniejszych Kapucynów z Polski na terenie Turcji. Zamieszkaliśmy w ubogiej dzielnicy Bayrakli (czyt. Bajrakly)  nowoczesnego Izmiru. Izmir to jedno z największych miast tureckich. Położony w malowniczej zatoce nad którą w bajeczny sposób codziennie zachodziło ogromne, pomarańczowe słońce. Z okna mojego pokoju z dziecięcym zachwytem obserwowałem dziesiątki ogromnych statków, które ociężale i leniwie wpływały do izmirskiego portu przywożąc turystów albo zagraniczne towary. Po 2 tygodniach pobytu rozpoczęliśmy szkołę językową i podzieliliśmy się obowiązkami w domu. Mieszkaliśmy przy kościele więc opiekowaliśmy się także małą grupką chrześcijan którzy przychodzili na niedzielne i wtorkowe eucharystie. Niestety nic nie rozumieliśmy z tego co do nas mówią, zatem tylko serdecznie się uśmiechaliśmy i asystowaliśmy braciom włoskim w nabożeństwach. Nasz współbrat br. Paolo Rovatti był naszym przewodnikiem i to on wprowadził nas „miękko” w kulturę i zwyczaje panujące w Turcji i Kościele tureckim.

o. Adriano Franchini OFM Cap

Ojciec proboszcz o. Adriano Franchini był jednocześnie pasterzem naszej parafii św. Antoniego z Padwy i przełożonym wszystkich kapucynów pracujących w Turcji. To właśnie on stał się „bohaterem” pierwszego traumatycznego doświadczenia jakie zafundowała nam Turcja. Zdarzyło się to pewnej słonecznej grudniowej niedzieli. Jak co tydzień czekaliśmy już od rana na naszych parafian którzy o 11.00 przychodzili na mszę świętą. Tym razem dołączył do nas pewien młody mężczyzna. Żalił się, że ma problemy, jest biedny, używa narkotyków i że potrzebuje rozmowy z proboszczem. Powiedzieliśmy mu aby zaczekał, po mszy będzie mógł porozmawiać z o. Adriano. Młodzieniec modlił się razem z nami. Po nabożeństwie nasi parafianie zostali jeszcze w kościele ze mną na próbie pieśni, brat Paweł gotował rosół w kuchni, a nasz gość i o. proboszcz udali się do ogrodu na rozmowę. Jednak już po 10 minutach usłyszałem straszliwy krzyk jednej z kobiet.
„Ojciec Adriano ranny!!!, Ratunku!!! Policja!!!” – krzyczała. Po chwili zobaczyliśmy o. Adrano całego we krwi, która sączyła się z brzucha. Był blady i powoli osuwał się na ziemię. Jak nietrudno się domyśleć młodzieniec z którym rozmawiał próbował go zasztyletować. Na szczęście jakimś Bożym cudem o. Adriano uniknął śmiertelnego pchnięcia, i 30 cm nóż nie dosięgnął ważnych organów. Szybko zawieźliśmy go do szpitala i powiadomiliśmy policję. Pierwsza krew… . Nigdy nie zapomnę jak wycierałem ją z białego marmuru naszego domowego tarasu.

Motywem dla którego o. Adriano o mało nie stracił życia, była oczywiście postawa naszego współbrata, który był otwarty na każdego przybysza. Napastnik w rozmowie zapytał czy jest możliwość aby został ochrzczony. O. Adriano odpowiedział że - tak. To jest możliwe, ale dopiero po 3 latach długich przygotowań. Gdy młodzieniec usłyszał, że tutaj się jednak chrzci się muzułmanów bez wahania wyciągnął nóż i wbił w ciało misjonarza…

sprawca nieudanego zamachu

Aby uniknąć sensacji i problemów z dziennikarzami, nasi przełożeni kazali nam uciekać do Meryem Ana, sanktuarium maryjnego nad Efezem. Tam spędziliśmy tydzień. Gdy wszystko się uspokoiło wróciliśmy do domu. O. Adriano powoli dochodził do siebie, a my zobaczyliśmy nowe, ciemne oblicze Turcji.

Matka Boża Okaleczona …

Matka Boża Okaleczona

Nasze krótkie wygnanie spędziliśmy w Meryem Ana. Codziennie modliliśmy się o siły i zdrowie dla o. Adriano, za napastnika, by Bóg przemienił jego zranione i połamane serce. Modliliśmy się w małym domku. Według legendy efeskich chrześcijan to właśnie tam Maryja miła spędzić ze św. Janem ostatnie swoje dni na ziemi i właśnie stamtąd odejść do nieba. We wnętrzu domku stoi ołtarz a na nim stara wykonana z brązu figura Madonny. Jest ona charakterystyczna, gdyż nie ma dłoni. Jakby ktoś specjalnie je obciął. Matka Boża Okaleczona wywarła na nas ogromne wrażenie. Byliśmy tam obaj. Ja i Paweł. Jak dwie brakujące ręce Maryi. Poczułem w sercu, że to jakiś niesamowity zbieg okoliczności, jakaś wiadomość od Jezusa, że On chce byśmy byli Jego dłońmi, dłońmi Maryi. 

Boże Narodzenie po turecku…

Wielkimi krokami zbliżało się Boże Narodzenie. Wielki znak zapytania. Jak to będzie wyglądało w tym nowym miejscu? Zaczęliśmy stroić kościół i  dom. Wyciągnęliśmy plastikowe stare choinki, bo niestety za wycięcie drzewa w Turcji płaci się ogromne grzywny. W kościele naprawiliśmy ruchomą szopkę, która była „tworem” jakiegoś majstra „złotej rączki”. Szybko podjęliśmy decyzje że zaraz po świętach musi ona zniknąć bo inaczej grozi nam pożar i śmierć w płomieniach.

o. Paweł i Czupura

Dla nas Polaków bardzo ważna jest Wigilia, łamanie się opłatkiem, postne potrawy i kolędy. Wspólne oczekiwanie do wieczornej pasterki. Gdy to opowiedzieliśmy naszym parafianom i braciom włoskim spotkaliśmy się ze zdziwieniem i opinią, że „Polacy to zawsze dziwaczą”! Paweł za wszelką cenę polował na karpia. Ale nawet on, choć nie ma dla Pawła rzeczy niemożliwych, nie zdołał zdobyć „tradycyjnego gościa” polskich stołów wigilijnych. Mimo to ryba i tak była. Nie karp ale wyśmienita Czupura. Na wigilijnej wieczerzy byliśmy we dwóch. Na stole był opłatek, pod obrusem sianko, na talerzach zdobyta ryba. Wzruszający moment życzeń. Życzenia odwagi i podziękowania, że jesteśmy tu razem. To był mocny i trudny wieczór. Daleko od rodzin, daleko od braci w Polsce, ale bliżej Betlejem…

Pasterka wygadała mniej więcej jak u nas w Polsce. Radosne tureckie pieśni i kolędy przetłumaczone z różnych języków. Po eucharystii życzenia z parafianami, wspólna herbata i ciasto. To był wyjątkowy wieczór. Już po wszystkim wyszedłem sobie do ogrodu. Na drzewach jednak nie leżał śnieg, tylko rumieniły się soczyste tureckie pomarańcze…prezenty wigilijne.

Brat kryzys, Abraham i koreański tankowiec…

Domyślałem się że będzie trudno na początku, ale nie aż tak. Mijał już 5 miesiąc naszej obecności. Pierwsze pozytywne emocje opadły, zaczęła pojawiać się tęsknota za Polską. Tęsknota za rodziną, braćmi i przyjaciółmi. Czułem, że tak bardzo jestem niedojrzały do takiej misji. Nauka języka przychodziła mi bardzo trudno. Po włosku radziłem sobie nieźle, ale turecki załamywał mnie. Szok kulturowy, który przeżyłem rozbił mnie straszliwie. 

brat Kryzys i jego bandera

Obcy język, kultura, obyczaje i totalnie inny Kościół. Oczywiście starałem się modlić, jakoś racjonalizować te wewnętrzne frustracje i rozczarowanie przede wszystkim sobą. Krótko mówiąc 5 miesięczny pobyt na tureckiej ziemi, tej duchowej pustyni szybko obnażył wszystkie moje słabości. Nie miałem już sił i ochoty by się dalej oszukiwać. Mówiłem sobie, że przecież to bez sensu tak jechać i od razu wpadać w głęboką wodę. Jak ktoś się udaje na misje to zawsze ma przynajmniej 3 lata na przygotowanie się w jakiś centrach misyjnych, wyjeżdża na kursy językowe. A my?! Od razu do Turcji. Bez języka, bez wiedzy… bez niczego. No w sumie bez niczego to nie! W Piśmie Świętym miałem wciąż Słowo Boże, moje „puzzle”. Było tam między innymi Słowo o Abrahamie, który „prześladował” mnie od początku kryzysu. Brat kryzys męczył mnie niemiłosiernie. Chodziłem do innych misjonarzy by zapytać, czy to normalne. Oni się śmieli i mówili że normalnie to będzie po 3 latach, jak odejdzie szok kulturowy. Czytałem dużo o tym całym „szoku”. Ale to nic nie pomagało. Już nie chciało mi się nawet modlić. W szkole totalna deprecha. Moja nauczycielka była zaniepokojona że w ogóle nie mówię. „Jak chcesz pracować, skoro nie masz odwagi mówić? „- pytała. No właśnie. Dobre pytanie. W kwietniu podjąłem decyzję, że napisze prośbę do mojego przełożonego w Polsce by się wycofać. Napisałem list w którym zamieściłem moja prośbę i motywacje. Napisałem w nim, żeby mi pozwolił już wrócić, wycofać się, bo niestety przeliczyłem moje siły. Nie jestem takim harpagonem i bohaterem za jakiego się uważałem. Może kiedyś tu wrócę, ale teraz nie mogę tu zostać. Gdy list był gotowy wystarczyło jedno ENTER, i byłoby po sprawie. Zdecydowałem się jednak dzień poczekać, wstydziłem się go wysłać… Ubrałem się i udałem się na zakupy. Coś mi mówiło w sercu, „chłopie idź się módl, walcz, nie poddawaj się!!!”, ja jednak nawet nie zaglądałem do kaplicy, żeby niepotrzebnie nie wydłużać tego co i tak się ma wydarzyć.

zachód słońca nad zatoką w Izmirze

Aby dojechać do centrum trzeba było płynąć promem. Wsiadłem więc na nieduży stateczek który przepływał blisko moich ulubionych „morskich dinozaurów”. O tej porze drzemały sobie w porcie. Płynąc przez zatokę zauważyłem, że właśnie wpływa do niej ogromny tankowiec. Był jednak dziwny. Bardzo zaniedbany, po prostu stary. Widniała na nim koreańska bandera. Płynął powoli, leniwie. Pomyślałem sobie „Boże, co to za złom, kto go tu w ogóle wpuścił?”. Patrzyłem za nim jak przepływa blisko naszej lewej burty. Śledziłem go niechętnym wzrokiem. Nie wiem czemu ale bardzo chciałem zobaczyć jakie imię nosi ten koreański wędrowiec… Nie mogłem dostrzec. Dopiero gdy nas minął. Na jego tyle, ogromnymi literami napisane było jego imię. ABRAHAM !!!

Jakbym dostał w twarz. Jakby ktoś mnie obudził z letargu. Pierwsze co poczułem to ogromna radość. Bóg o mnie nie zapomniał. To wszystko ma sens!!! I ogromna ulga, nie jestem w tym całym kryzysie sam. Oczywiście wróciłem do domu. Poszedłem do Jezusa, by mu podziękować i mu wyrzucić że tak długo czekał, aż się wykończę, by mnie obudzić z tego paskudnego horroru. Dostałem nowe siły. Na drugi dzień mieliśmy egzamin z języka. Zazwyczaj uciekałem od mówienia. Tym razem jednak zgłosiłem się jako pierwszy. Bóg otworzył mi usta. I zacząłem mówić. Nauczycielka była bardzo zaskoczona, spytała co się stało, że taka odmiana. Ja wiedziałem, komu zawdzięczam ten dar – Duchowi Świętemu i staremu tankowcowi na koreańskiej banderze o imieniu Abraham.

Pierwsza Miłość - Mersin

Minął kolejny rok. Po zakończonym kursie i odebraniu certyfikatu nasi przełożeni zdecydowali że musimy udać się na oddzielne placówki by wreszcie zacząć posługę dla lokalnego Kościoła. W styczniu 2009 Paweł objął obowiązki w Meryem Ana w Efezie jako wikary sanktuarium a ja udałem się na południe niedaleko Tarsu do Mersin. Miałem tam zająć się duszpasterstwem dzieci, młodzieży i rodzin chrześcijańskich. A także w miarę możliwości prowadzić dialog z muzułmanami.

Kurban Bayrami 2010

Mersin pokochałem od pierwszego wejrzenia.  Do naszego kościoła w mogą wejść wszyscy bez wyjątku. Chrześcijanie, muzułmanie, ateiści - nie odmawiamy nikomu. Jest to wyjątkowe miejsce ponieważ generalnie inne kościoły w Turcji ze względów bezpieczeństwa są pozamykane, zabezpieczone wysokimi murami z drutem kolczastym. My nie chcieliśmy robić sobie więzienia. Pomimo rożnych aktów przemocy wobec duchownych jak zabójstwo don Andrea Santoro w lutym 2006, czy pastorów z Malatii, nie zapominając o ostatnim przerażającym zabójstwie biskupa Luigiego Padovese ( w maju 2010) staramy się być otwarci na wszystkich szukających Boga. Naszym podstawowym zadaniem jest stworzyć przestrzeń duchową, dla naszych parafian na terenie naszego klasztoru i kościoła. Uwagę koncentrujemy głównie na nich. Poza murami naszego domu nie możemy chodzić w habitach, nie możemy ewangelizować. Martwiłem się jak dojść do ludzi, którzy nie mają możliwości usłyszeć o Jezusie. Okazuje się, że Pan Bóg i z tym sobie poradził.

Mały Delfin i rzymsko-katolicki szaman.

wspólna modlitwa za zmarłych na cmentarzu w Mersin

Delfin miał się nie urodzić. Delfin, to imię chłopca w języku tureckim, brzmi ono Yunus (czyt. Junus), ma ono także bardziej biblijne tłumaczenie, a mianowicie Jonasz. Jego matka przyszła kiedyś do naszego kościoła błagając o rozmowę i modlitwę. Była zrozpaczona. Nie miała środków do życia, mąż ją zostawił dla jakiejś młodej kobiety, i była w 6 miesiącu ciąży. Spytałem czego pragnie. Co mogę dla niej zrobić. Niech się ojciec za mnie pomodli. Już nie mam innego wyjścia jak prosić każdego o modlitwę. – odpowiedziała. Jesteś przecież muzułmanką, dlaczego tu przyszłaś? – zapytałem. Byłam w meczecie u nauczyciela. Ale on powiedział że przyczyną mojego nieszczęścia jest papaz bujusu (to taki szaman w kulturze tureckiej, czarownik który rzuca uroki i przygotowuje tzw. muski, czyli fetysze mające moc magiczną, zazwyczaj wnoszącą nieszczęście do domu albo na osobę). Nauczyciel powiedział – kontynuuje kobieta- że tylko inny papaz może zniszczyć moc tego zaklęcia i wtedy mój mąż do mnie wróci by się opiekować mną i dzieckiem. Pomódl się za mnie i zrób mi taki fetysz. Byłem w lekkim szoku. Nie spodziewałem się że nas, zakonników i kapłanów kojarzy się tu z szamanami i czarownikami.  Wyjaśniłem jej że nie jestem żadnym „papaz bujusu” i dla nas robienie fetyszy, czyli tych musek, jest grzechem i bałwochwalstwem. Ona zaczęła płakać i mówić, że w takim razie nie ma dla niej ratunku, dokona aborcji i umrze. Powiedziałem, że jest jedno wyjście. Możemy pójść do kościoła i modlić się do Boga o uratowanie twego dziecka, małżeństwa i ciebie, bez żadnych „wspomagaczy”. Zgodziła się. Weszliśmy do Kościoła. Zacząłem się modlić. Ojcze nasz…. – rozpocząłem modlitwę. Gdy usłyszała że zwracam się do Boga Ojcze, doznała szoku. Jak powiedziałeś? Ojcze nasz?...- spytała. Tak, dla nas Bóg jest Ojcem, dla Ciebie też. Pomodlimy się by Ojciec się tobą zaopiekował, by zdjął tę zaćmę z oczu twego męża, by zobaczył jak piękną ma żonę i dziecko. – powiedziałem. Modliliśmy się długo. Ja na głos, ona w sercu. Gdy skończyliśmy poprosiłem ją by codziennie w ten sam sposób się modliła. Obiecała, że tak zrobi. Pobłogosławiłem ją. Odeszła.

Trzy miesiące później była ponownie. Zadbana, i radosna. Nie poznałem jej. Nie spodziewałem się że zobaczymy się jeszcze. Ojciec Niebieski mnie ocalił. Ocalił moje dziecko. Mam syna, ma na imię Yunus. Mój mąż też wrócił. Strasznie żałuje tego co zrobił. Przyszłam podziękować Bogu za cud. – mówiła. Ojcze, modliłam się codziennie. Modliłam się by Bóg mnie ocalił. To niesamowite – pomyślałem. Muzułmanka w kościele katolickim przy asyście rzymsko-katolickiego księdza doświadcza Żywego Boga. Wow! Dzięki ci Panie. Potem zaprosiła mnie bym zobaczył ich dziecko. Odwiedziłem ich dom. Był skromny. W kuchni siedział wysoki mężczyzna i trzymał różowego Yunusa, który niezgrabnie wierzgał rączkami starając się złapać tatę za nos. Pewnie chciał dać mu prztyczka za to co zrobił jego mamie….:)))

przynęta Wielkiego Rybaka

Rybacy i Pasterze…

Już cztery lata patrzę na to co Bóg dokonuje w Turcji. Jestem świadkiem jak Jego Miłość objawia się na tej nieurodzajnej ziemi. Widzę jakie cuda czyni dla mojego nawrócenia, i widzę jak przechadza się pośród muzułmańskich braci. Woła ich i łowi jak rybak a potem  posyła do naszej owczarni. On jest jedynym Rybakiem i jedynym Pasterzem.  Dzięki niemu nie ma dla mnie już dwóch obcych państw Polski i Turcji. Nie ma już wewnętrznego podziału, że serce w Polsce a ciało w Turcji. Teraz to jedna rzeczywistość, jedno morze ludzkich serc. Łowimy i pasterzujemy dla Jego Królestwa.  Za wszystko niech będzie Chwała Panu.